Frank Bogers (53) zat twee jaar op de katholieke kostschool St Marie in het Brabantse Huijbergen. “Het avondeten was niet lekker, maar verder was het een leuke tijd.”
“Ik ben de jongste uit een katholiek boerengezin van 7 kinderen. Ik was 10 jaar toen mijn ouders me in 1966 me naar de kostschool stuurden.
Mijn twee broers hebben er ook gezeten. Het hoorde bij onze opvoeding, zo waren mijn ouders 2 jaar van ons af. De school was 25 kilometer van ons dorp. Ik fietste met twee dorpsgenootjes ernaar toe, mijn koffer op de bagagedrager. Zeker de eerste maanden had ik soms buikpijn van heimwee. Elke zondag mocht ik naar huis bellen en om de drie maanden mocht ik even naar huis. Dan fietste ik naar ons dorp. Na een paar uurtjes zei mijn moeder: ‘Het is weer tijd om te gaan’ en dan ging ik weer terug.
De broeders waren heel vriendelijk. Ze troosten me als we heimwee had.
In de winter gingen we vaak met de broeders schaatsen op het meer en in de zomers fietsten we naar het zwembad. Op vrijdag mocht je biechten.
Het was niet verplicht, maar het betekende een half uurtje geen huiswerk maken. Dus ik ging elke vrijdag biechten! Er gaan soms vervelende verhalen rond over kostscholen:
mishandeling, seksueel misbruik. Dat herken ik totaal niet. Meer dan een schop onder mijn kont heb ik nooit gehad.
Het was een leuke tijd waarin ik heb geleerd zelfstandig te zijn. Een minder leuke herinnering? Het avondeten, vooral de gestoomde witlof.
Wij noemden het snot. Mijn eigen kinderen stuur ik niet naar een kostschool. Als je bewust kiest voor kinderen, moet je ze zelf opvoeden.
Maar soms denk ik, bij de jeugd van nu: het zou helemaal geen kwaad kunnen om ze een tijdje bij de broeders te zetten.”