Mijn 1e Fissuur fissura ani

Fissuur nr 1: 2013. Begin augustus kreeg ik last van stekende pijn tijdens en na de ontlasting. Bij het afvegen van mijn gat zat er een klein beetje helder bloed aan het wc papier. Ik snapte er niks van en ik had ook het gevoel dat ik geen aambeien had. Want ik wist wel hoe het voelde wanneer er weer aambeien op de proppen kwamen.

Medio augustus was het niet meer te harden, veel stekende pijn en op maandag de huisarts gebeld. Moest tot woensdag wachten, want dan was er een mannelijke dokter. Voor mij maakt het niet uit wie er in mijn achterste kijkt, als ik er maar vanaf kom. Dus op woensdag naar de huisarts. Klachten en pijn vermeld. "Doe de broek maar uit, ga maar liggen op je linkerzij met je rechter been over je linker". Daar lig je dan, zonder te zien wat er gebeurd. Ik hoorde hem van die plastic handschoenen aantrekken. Ik dacht oh Jezus, wat gaat er nu allemaal gebeuren. Om de spanning te breken vertelde de dokter dat dit soort onderzoeken niet zijn dagelijkse werk was, want dan was hij wel sterrenkijker geworden.

De dokter als sterrenkijker ;-)

En inderdaad dat hielp. Al dacht ik al gauw dat hij in een zwart gat verzeild zou raken. "Kom er aan", zei hij. Hij pakte met iedere hand een bil vast en spreidde zo mijn gat open. Dat was even pijnlijk, maar het is voor een goed doel. Hij loerde goed naar binnen en hij zei: "Ik zie het al", en liet meteen alles los. Ik was al lang blij dat hij niet met een of andere vinger in mijn darmkanaal zou belanden, ppfftttt. Dat is snel gezien dacht ik. Kleed maar aan en ga maar zitten. Daar zit je dan.
"U heeft een chronische fissuur" was de boodschap. Een wat heb ik ? Kijk zei hij, pakte een pen en een papiertje. Begon te tekenen en met dat prentje maakte hij duidelijk hoe ik er van onder uitzag. Hier heb je de anus, sluitspieren en hier komt je drol aan. Die kan er niet door omdat die te hard is en er is te veel spanning in de sluitspier. Van dat persen komt er een scheurtje / kloof in je anus. Je moet het zo zien net als een kloofje bij de duim of vingers naast je nagels, die zijn ook heel gevoelig en dat is dit ook. Ik zal je zalf voorschrijven en medicatie om de ontlasting soepel te maken. De zalf moet je dagelijks om de 3 uur aanbrengen en dan zie ik je over 3 maanden terug. Enneh… je kunt van de zalf in het begin hoofdpijn van krijgen, maar dan neem je maar een paracetamol. Ik zei: "Om de drie uur aanbrengen, ik ga over 3 weken 5 weken naar Zuid-Frankrijk. Ik kan toch moeilijk op het strand en in een restaurant mijn gat in staan te smeren? Je vingers heb je overal bij, dus het zal moeten, was zijn antwoord. Broek opgetrokken en naar huis. Ik wist echt niet wat me te wachten stond.

De medicatie: De andere dag de tube zalf opgehaald en er zaten ook 3 dozen bij. Eerst eens lezen wat er op de tube staat < Isosorbidedinitraat (ISDN) > nooit van gehoord. Op de doosjes stond Macrogol en elektrolyten Sandoz poeder voor drank 13,8 gram - 1x zakje 's morgens voor ontbijt innemen. Ja, ja dat ken ik. Dat is voor die bejaarden mensen die niet goed naar de wc kunnen.
Welkom bij de club!
De bijsluiter gaan lezen van de zalf en de computer opgestart om mezelf maar eens in te lezen wat er nu weer op mijn pad komt. Zo dat is geen kattenpis zo een "fissuur ani" zoals dat in medische termen heet.

Zakjes met poeder om de ontlasting zachter te maken. Oplossen in water.

Op mijn werk vertelt wat er aan de hand was en dat ik om de 3 uur effe pleite was om mijn zaakje te wassen en in te smeren. Als troostprijs kreeg ik vanuit het magazijn 100 stuks latex handschoenen. Ik had ook een spiegeltje meegenomen om te kijken of de zalf wel goed op mijn gaatje belandde. Dit overkomt je natuurlijk niet iedere dag, dat je van die handelingen uit moet voeren. Na enige dagen kreeg ik het al onder de knie en de gratis koppijn erbij. De eerste 2 dagen preventief paracetamol geslikt. De zalf werkt dus wel, niet alleen zorgt dit voor een goede doorbloeding van je poeperd, maar ook van je hersenpan!
In het begin moest ik wel uitvogelen wanneer ik met smeren moest begingen. Had ik net de zaak ingevet, moest ik warempel naar de wc om te poepen. Dus weer maar schoonmaken en zalf er op. Na een week had ik door hoe het zat. Zakje innemen, ontbijten, wat bewegen en gym oefeningen doen, dan kwam meestal de ontlasting. En smeren maar. Die zakjes hielpen trouwens goed. Na 2 a 3 weken smeren was ik 70 % van de pijn af tijdens de ontlasting. Zitten en fietsen ging ook steeds beter.

De vakantie was in aantocht en we zouden zo vertrekken. Mijn maten waren al op de camping en zouden me feestelijk onthalen. Ze hadden al e.e.a. voor mij geprepareerd. Zoals een zwembandje om op te zitten, een flesje tabasco en nog wat van dat hete spul, wat lekker aan je kont brand, de smeerlappen.
Aangekomen op de camping deze artikelen met dank in ontvangst genomen en wat hebben ze staan lachen. Leed vermaak noemen ze dat. 's Avonds met zijn allen een paar flessen rosé koud gemaakt en de ellende maar weggedronken.

Welkoms geschenk op de camping, om het leed van de fissuur wat te verzachten.

Het verblijf aan de Zuidkust viel nog niet tegen, kon goed slapen, zitten en fietsen. Overdag naar het strand en soms een eindje gaan fietsen. Maar…………. Iedere 3 uur smeren, dat ben je gauw beu zeg. Ik nam altijd een nat washandje mee en een handdoek en de handschoenen van de baas. Waren we op het strand moest er gesmeerd worden, en niet alleen voor de zon. Dus naar de auto lopen, achter in gaan zitten, broek uit, schoonmaken die handel en smeren. Gelukkig heb ik geblindeerde ruiten in mijn auto. Terug op de camping was het weer tijd om deze procedure te herhalen. Gingen we fietsen en ergens in de stad wat eten, had ik altijd een toilettas bij om, zo nodig, de behandeling te herhalen. Je weet nooit hoe lang je wegblijft. Ik zag dan de mensen wel kijken, wanneer ik naar de wc ging en lang weg bleef, maar daar heb ik het scheit aan ;-). Fietsten we terug naar de camping en was het weer tijd om te smeren, stopten we bij een wijngaard en kon ik gelijk tussen de wijnranken de druiventrossen inspecteren. Opletten met eten en geen wit stokbrood eten. Lekker zwemmen in het zoute water, mijn billen opentrekken onder water, zodat de Middellandse Zee een steentje kon bijdragen met het genezingsproces. Het liep gesmeerd…….. ik had bijna geen pijn meer.

Ondanks de handicap, van om de 3 uur paraat te staan, een fijne vakantie gehad. De kinderen en kleinkinderen waren er ook, dus dolle pret. Konden we gezamenlijk lekker uit eten gaan. Terug in Nederland weer aan het werk en de 3 maanden na het eerste bezoek van de huisarts waren om. Afspraak gemaakt voor inspectie. Ik was al enkele dagen daarvoor gestopt met smeren en mijn zakjes waren op. "Hoe gaat het, goede vakantie gehad"? "Natuurlijk", zei ik. En ik voel niks meer.

Gezellig met het hele gezin op vakantie. Doe ook leuke dingen met je fissura ani.

Ga daar maar weer liggen. De billen werden weer gespreid, de zaak geïnspecteerd en nog eens gekeken en nog eens. "HIJ IS WEG", riep hij. Volgens mij kon hij het zelf niet geloven en herhaalde het nog eens. "HIJ IS WEG". Zo…….. dat was een hele geruststelling. De zakjes innemen, op tijd smeren, etc, hebben toch hun vruchten afgeworpen, allemaal blij en ikke naar huis. Wel eerst mijn broek opgetrokken natuurlijk. Het leek wel een sprookje daar bij de dokter, en zoals ieder sprookje eindigt, hij leefde nog lang en gelukkig, maar…………………………