1922 - Tante Jo Bogers - Meesters - 2005 In Memoriam RIP

LEPELSTRAAT: Zopas is, 83 jaar oud, Joke Bogers overleden. De weduwe van Gommert Bogers was de bewoonster van Hoeve 't Slot in Lepelstraat. Zij was de boerin die in de verre omtrek bekend stond om haar gastvrijheid. Duizenden waren ooit bij haar te gast; op de jaarlijkse boerderijdag, tijdens een fietstocht of gewoon zomaar.
Hoeve 't Slot - aan de Slotweg - in Lepelstraat is een monument op een historische plek, waar ooit Erasmus zijn toevlucht zocht toen hij uit Holland wegvluchtte voor de pest.

VRIENDELJK: Een gesprek met Joke Bogers was een feest. "Treed binnen in dit huis van de vrede" was haar vaste welkomstgroet. Dat zei ze niet theatraal of gemaakt, het was gewoon vriendelijk. Het was háár manier van groeten en gasten voelden zich meteen thuis.
Rond de eeuwwisseling vertelde Joke Bogers ons in een kleine serie gesprekken openhartig over haar leven. Een afspraak maken was telkens gecompliceerd, want met haar oranje kever trok ze er nog vaak op uit, en thuis, op de hoeve, was er altijd aanloop. Van (klein)kinderen, kennissen, oud-personeelsleden, buren, passanten.

OPENHARTIG: De gesprekken zijn onvergetelijk. Ze begonnen altijd hetzelfde: koffie met wat erbij, sigaretje geen probleem. Natuurlijk was er de nostalgie als zij vertelde hoe ze als opgroeiend meisje ging dienen op een pastorie in Breda, haar huwelijk, het leven op de hoeve, kinderen, personeel, ziekte, dood en zwangerschap. En over het sociale leven in Lepelstraat, waarvoor haar man zoveel heeft betekend. Dat zij daar zelf middenin stond vond zij onbelangrijk. Die bescheidenheid was oprecht.

Teksten uitvaart RK Heilige Mis Tante Jo Bogers Meesters. Eerste Lezing.
Medititatie van een neef.

En tot de mensen zei Jezus: “In het huis van mijn Vader is er plaats voor velen; er is dus voor eenieder ruimte genoeg”. “Kom ik nodig jullie allen uit, die met een goed hart willen binnenkomen in mijn huis als een thuis”.
En gelukkig zag en ziet God dat er op de aarde mensen zijn, die voor velen een plek hebben in hun huis.

Huizen die openstaan. En zo heeft God Onze Vader altijd gezien dat Hoeve ‘t Slot nooit op slot zat, maar zijn deuren open had voor velen die aankwamen.

Een plek van ontmoeting van heinde en verre. Een plek om te schuilen in de oorlog; een plek om lief te hebben en te feesten; een plek om te slapen en te eten; een plek om zich aan elkaar te scherpen in de gemeentepolitiek en in privé.
Een gastmoeder, een gastvrouw was moeder Bogers, oma…tante Jo in de voetsporen van Jezus van Nazareth waarin ze geloofde.

Mensen van arm tot rijk; van jong tot oud, in wat voor stand, geloof, kleur of geaardheid. En zo op een dag heeft God voor eenieder van ons een bestemming neergelegd in ons zieleleven en dienen we op zoek te gaan wat die bestemming is in ons leven. Een unieke taak die wij met vallen en opstaan ontdekken, vroeg of laat.

Moeder Bogers, tante Jo, ze wist al snel haar diepste bestemming samen met vader Gommert en later vriend Chris.
Ze wilde een mensenvriend zijn in heel haar wezen. Zoals dat gaat in een voltooid leven vanaf geboorte naar passie, zorg en de dood heeft moeder Bogers ook leed gekend van verlies, het niet-begrepen zijn door haar uniekheid op haar eigen sterke wijze en het kennen van lichamelijk lijden.

Maar U was vooral bijzonder; gezien de getuigenissen van de onmetelijke aantal kaarten die U aan de mensen stuurden; in de hoeveelheid bezoekers die de boerderij mochten binnengaan. Een getal dat het aantal bewoners van de gemeente te boven gaat. Een getal dat Onze Lieve Heer zou kunnen omzetten in voor iedere kaart en iedere bezoeker een bloem.

Het zou weleens een gepassioneerd veelkleurig bloemenveld kunnen worden in de hemel; zoals haar eigen tuin op aarde ook kon zijn.

En zo komt een voltooid leven in ouderdom op Hoeve ‘t Slot met kinderen, kleinkinderen, achterkleinkind en verwacht achterkleinkind aan bij God.
Lieve tante Jo, om U kon niemand heen. U wist van Uw passie - Uw levensdoel.

Bedankt… Amen….neef Rene Akkermans

Tante Jo Bogers, overweging.

Tante Jo is dood. En hoewel ik besef dat je dat van ieder mens kunt, mag en ook moet zeggen, geldt dat beslist voor haar: Tante Jo was een bijzonder mens. En wanneer ik dat hier uitspreek in de Lepelstraatse kerk, samen gekomen voor het laatst rond wat ons tastbaar van haar bleef, haar dode lichaam, wanneer ik dat hier uitspreek en naar haar kijk, dan weet ik dat u allen hiermee in zult stemmen en dan zie ik als het ware op haar gezicht een glimlach en een knipoog. Ze was een bijzonder mens.

Hoevelen van ons hebben geen warme en beslist blijvende herinneringen aan haar. Voor hoevelen stond haar deur niet open. Voor hoevelen ging haar deur niet open. Voor hoevelen was er niet een plekje in haar hart.

Het was echt gezellig bij haar thuis. In de kamer, propvol herinneringen, waar ze zo graag mensen ontving om haar heen. Ze had haar eigen plekje. Luisterde en zat vol verhalen. Zorgde voor je en het was haar nooit teveel een lekker uitgeperst sinaasappeltje voor je in te schenken. Een kamer vol herinneringen. Een huis vol herinneringen. Van de ene verbazing viel je in de andere. Hoogtepunt vond ik steeds weer haar slaapkamer. Dat ze zelf een plekje vond te midden van alles wat daar hing, stond en lag - je kon het je nauwelijks voorstellen. Waar je ook liep, waar je ook was, je wist niet waar je kijken moest. Alles had een geschiedenis, alles had een verhaal. Samen was het geworden tot het verhaal van haar leven. Dat zoveel meer facetten en hoofdstukken kent dan ik verhalen kan. Waarvan velen van u veel meer bladzijden en hoofdstukken kunnen schrijven dan ik.

Maar wat ik wel weet is dat haar belangrijkste hoofdstuk geleefd werd met Gommert. Ze waren verliefd. Ze droeg hem op handen. Het 25jarig huwelijksfeest was een hoogtepunt. Ze hield van hem ook voorbij zijn dood in 1987. Ze miste hem. Ze ging verder. Maar nooit meer zou het zijn als met hem.
Jullie, de kinderen, weten hiervan het allermeest. Jullie kennen de vreugden en het verdriet. Want het verdriet bleef haar niet bespaard. Twee van haar jongens moest ze afgeven, Rene en Marcel. Wie van ons weet wat er ten diepste in een mens omgaat?

Tante Jo, haar levensboek klapt dicht vandaag. Haar verschijnen wordt geschiedenis. Haar betrokkenheid op mensen, haar open deur, haar open hart, haar verbondenheid met mensen überhaupt, haar betrokkenheid op Lepelstraat, haar sociale bewogenheid. Haar inzet voor de gemeenschap. Haar doen wat gedaan moet worden. Tante Jo, een bijzondere vrouw, een wijs geworden vrouw, een vrouw die kon geven, die kon delen, die van het leven kon genieten, die het leven heeft geleefd en die wist en voelde - nu komt het einde nabij. Zo is het nou eenmaal, niets ergs. Je komt, je bent hier, je maakt er het beste van en je gaat dood.

Maar hoe dat dood gaan zal zijn, en wat dood zijn is, ook zij wist het niet. Dat maakte haar wel eens bang. Zonder dat ze bang was voor de dood. Ze hoopte op een snelle dood, zoals Gommert en op een mooie uitvaart dan. Want ook van dat laatste moet je naast alle droefheid ook een beetje kunnen genieten. Dat vond zij. Zo was zij. Toch was de laatste periode van haar leven moeilijk. De aftakeling van haar lichaam was niet zonder problemen. Ze moest wachten op haar dood. Gelukkig kon dat thuis, in haar vertrouwde omgeving. Door de goede zorgen van Truus. Voor Robert en Adje, voor jullie allemaal zal er veel veranderen. Voor velen zal er veel veranderen nu Hoeve 't Slot voorgoed op slot is. Haar aanwezigheid, haar gastvrijheid, haar gezelligheid wordt geschiedenis. Was haar laatste auto, die oranje Kever, al wat langer uit het straatbeeld verdwenen, was ze zelf al wat langer vooral thuis, nu is tante Jo, toch een dorpsfiguur in de goede zin van het woord, ereburger van Halsteren en Lepelstraat, gestorven. Vandaag nemen wij afscheid van haar. Voor het laatst is zij in ons midden. Hier in de kerk waar ze het geloof waar ze met heel haar hebben en houden aan hing, waarvan ze met heel haar mens-zijn getuigde, beleefde en vierde, hier vertrouwen wij haar ziel, haar wezen toe aan God. Haar lichaam leggen we straks te ruste op het parochiekerkhof, bij haar zo geliefde Gommert.

Onze herinneringen aan haar koesteren we en dragen we mee in ons hart. Delen we met elkaar in verhalen. En wie weet, lukt het ons om iets van de sfeer van haar huis te behouden voor de geschiedenis van Hoeve 't Slot, de geschiedenis van Lepelstraat. Want ze was een bijzonder mens. En daarom: mag ik u uitnodigen samen met mij een applausje te laten klinken. Dat zal ze horen en kan ze vanuit de hemel beslist waarderen Tante Jo, namens allen bedankt voor alles.

Rust zacht Wiel Wiertz, pr., Lepelstraat, 9 mei 2005

Door Rene Akkermans: Gebed bij de absoute

Een Moeder is gestorven; maar zij is nooit echt dood.
Zij is overgegaan.
Want eens het leven gekregen van vader en moeder Meesters en eens het leven doorgegeven aan zonen Bogers.
Kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen zij dragen moeder Bogers mee in hun hoofd en in hun hart hart. Op deze wijze gaat de levensketting door en blijven mensen met moeder Bogers verbonden. Mensen die op hun beurt weer verder moeten gaan op hun levenspad.
Al bent u er niet meer; de liefde blijft gelukkig achter; zo is de dood immers niet definitief.
Als teken dat Christus bij het begin en einde van ons leven staat zal de kist met Doopwater/Wijwater worden besprenkeld en zal de Wierook eer betuigen aan het lichaam als de tempel waarin eens een bezield leven was.
In waardigheid en respekt zoals het leven van moeder Bogers is geweest voor haar kinderen en vele anderen zullen wij het straks voor altijd uit handen moeten geven aan haar Schepper..
Ons aller God.
Amen

Frank Bogers: Afscheid nemen van je Moeder

Tante Jo,
'Nooit meer een bakske koffie, nooit meer peperkoek, nooit meer een praatje".
Dit is een stukje tekst gegrepen uit de vele dankbetuigingen die we mochten ontvangen.
Het waren er honderden. Tante Jo schreef niet alleen veel kaarten, ze ontving ook veel kaarten.
Veel mensen van ver of dichtbij hadden weleens van haar gehoord.
Wie is er niet op de boerderij geweest, een paar gebreide sokken mee naar huis genomen,
te veel om op te noemen. Net als al haar spulletjes, ook veel te veel.
De mensen vragen zich af, hoe moet dat nou. Heel simpel, net zoals TanteJo deed , weggeven.
"Doen wat er gedaan moet worden" dat was haar motto. Niet zeuren, maar doen.
Zodat je er een ander een plezier mee doet. En dat blijkt ook wel uit de reacties die we krijgen.
Zo krijgt alles toch nog hier en daar zijn bestemming.
Voor diegene die de uitvaart niet hebben kunnen meemaken kunt u e.e.a. vinden op http://www.frankbogers.nl/tantejo.htm
Allemaal hartstikke bedankt. Frank Bogers